-
11:25
-
11:15
-
10:30
-
10:07
-
09:45
-
09:38
-
09:00
-
08:29
-
08:15
-
17:30
-
17:23
-
16:45
-
16:00
-
15:15
-
14:30
-
13:46
-
13:00
-
12:15
-
11:43
-
11:29
ما را در فیس‌بوک دنبال کنید
تهران پایان تعهد به محدودیت‌های توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ را اعلام کرد
ایران روز شنبه اعلام کرد که دیگر به محدودیت‌های اعمال شده بر برنامه هسته‌ای خود پایبند نیست و این نشان دهنده پایان رسمی توافق ده ساله با قدرت‌های بزرگ جهانی است. وزارت امور خارجه ایران در بیانیه‌ای ضمن تأکید بر «ادامه تعهد تهران به مسیر دیپلماتیک»، تأیید کرد که «تمام اقدامات، از جمله محدودیت‌های برنامه هسته‌ای ایران و سازوکارهای مرتبط، اکنون منقضی شده‌اند».
این اعلامیه در بحبوحه تنش‌های شدید بین ایران و کشورهای غربی، به ویژه ایالات متحده، که در سال ۲۰۱۸ به طور یکجانبه از توافق خارج شد و سپس تحریم‌های شدید اقتصادی را دوباره اعمال کرد، منتشر می‌شود. ایران همچنین از امضاکنندگان اروپایی - فرانسه، آلمان و بریتانیا - به دلیل عدم پایبندی به تعهدات خود، به ویژه در مورد کاهش تحریم‌ها و مزایای اقتصادی وعده داده شده، انتقاد می‌کند.
تهران در مواجهه با این بن‌بست، از سال ۲۰۱۹ به تدریج سطح غنی‌سازی اورانیوم خود را افزایش داده و فعالیت‌های هسته‌ای خود را گسترش داده و از سقف‌های تعیین شده در توافق اولیه فاصله گرفته است. این توافق، برای مدت ده سال، میزان اورانیوم غنی‌شده، تعداد و نوع سانتریفیوژها و همچنین سطح نظارت اعمال‌شده توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) را محدود کرد. این محدودیت‌ها رسماً در اکتبر ۲۰۲۵ منقضی شدند و راه را برای گسترش برنامه هسته‌ای ایران بدون نظارت دقیق هموار کردند.
آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نگرانی فزاینده‌ای را در مورد عدم شفافیت ایران ابراز کرده و در گزارش‌های اخیر خود خاطرنشان کرده است که دسترسی به برخی از تأسیسات حساس را رد کرده و سطح غنی‌سازی نزدیک به سطح استفاده نظامی است.
از سوی دیگر، تهران همچنان تأکید می‌کند که برنامه هسته‌ای آن منحصراً صلح‌آمیز است و برای تولید برق و تحقیقات علمی در نظر گرفته شده است و اتهامات غرب مبنی بر جاه‌طلبی‌های نظامی را رد می‌کند.
در حالی که جامعه بین‌المللی در حال بررسی اقدامات بعدی است، واشنگتن و پایتخت‌های اروپایی در حال بررسی تحریم‌های جدید یا بازگشت به شورای امنیت سازمان ملل هستند. ایران، به نوبه خود، معتقد است که سیاست «فشار حداکثری» فقط تنش‌ها را افزایش می‌دهد و هرگونه چشم‌انداز سازش را کاهش می‌دهد.