- 10:30«بازآفرینی پیشرفت: شاخص توسعه انسانی در مواجهه با چالش‌های فردا»
- 09:15کشورهای ثروتمند توافق کردند تا سال 2035 بودجه آب و هوا را به 300 میلیارد دلار در سال افزایش دهند
- 16:20نتفلیکس مراکش را برای فیلمبرداری نسخه فرانسوی «عشق کور است» انتخاب کرد
- 15:30مراکش برای اولین بار میزبان هیئت مدیره IIO خواهد بود
- 14:00واتس اپ قابلیت رونویسی متن را برای پیام های صوتی راه اندازی کرد
- 12:35صنعت بازی های ویدیویی: رشد انفجاری تا سال 2027 پیش بینی می شود
- 12:10مایکروسافت برنامه ترجمه جدیدی را برای مشاغل معرفی کرد
- 11:32آلفابت با فشارهای نظارتی مواجه است که باعث از دست دادن 100 میلیارد دلار ارزش بازار می شود
- 11:00خطر "تقسیمات اجتماعی بی وقفه": بحث در مورد تکامل آگاهی مصنوعی
ما را در فیس‌بوک دنبال کنید
پیروزی ملی شدن نفت ایران بر امپریالیسم غربی
صنعت نفت ایران به دلیل جنبشی در مجلس ایران برای به دست گرفتن کنترل صنعت نفت که تحت سلطه منافع خارجی بود و توسط شرکت های خصوصی اداره می شد، ملی شد.
محمد مصدق، نخست‌وزیر آینده ایران و نماینده جبهه ملی در مجلس ایران، جنبشی را رهبری کرد که منجر به تأسیس حکومتی دموکراتیک و پیگیری حاکمیت ملی ایران شد.
طمع قدرت های غربی به نفت ایران
شرکت های غربی از زمانی که استخراج نفت از نظر فنی و مالی امکان پذیر شد، در استخراج نفت ایران و سایر کشورهای خاورمیانه مشارکت داشتند.
این جنبش به دنبال قطع دستان بریتانیایی بود که از نفت ایران بهره برداری می کرد و بخش ناچیزی را به کشور باز می گرداند.
ملی کردن صنعت نفت واکنشی بود به امتیازات زیر که ایران به قدرت‌های خارجی داده بود: امتیاز رویتر در سال 1872، امتیاز دارسی، قرارداد 1933 بین دولت ایران و AIOC، و قرارداد گاز-گلشاییان.
از سال 1949 به بعد، تمایل به ملی شدن صنعت نفت ایران افزایش یافت. در سال 1949 مجلس برنامه اول توسعه (55-1948) را تصویب کرد که توسعه همه جانبه کشاورزی و صنعتی کشور را خواستار شد. سازمان طرح برای اجرای برنامه ایجاد شد که قرار بود بخش عمده ای از درآمدهای نفتی تامین شود. با این حال، ایرانیان آگاه سیاسی می‌دانستند که دولت بریتانیا درآمد بیشتری از مالیات بر صاحب امتیاز، شرکت نفت انگلیس و ایران (AIOC - شرکت نفت انگلیس و ایران سابق) به دست می‌آورد تا اینکه دولت ایران از حق امتیاز به دست می‌آورد. مسئله نفت در انتخابات مجلس در سال 1949 برجسته شد و ملی گرایان در مجلس جدید مصمم به مذاکره مجدد در مورد توافقنامه AIOC بودند. در نوامبر 1950، کمیته نفتی مجلس به ریاست مصدق، پیش نویس توافقنامه ای را رد کرد که در آن، AIOC شرایط کمی بهبود یافته را به دولت پیشنهاد کرده بود.
هنگامی که AIOC سرانجام در فوریه 1951 پنجاه و پنجاه سهم سود را پیشنهاد داد، احساسات برای ملی شدن صنعت نفت گسترده شده بود.